Η ΔΑΚΕ έχει επιλεκτική μνήμη σε ότι αφορά το «συνδικαλιστικό» της καθήκον. Θυμήθηκε πάλι εν μέσω πανελλαδικών εξετάσεων και για δημιουργία εντυπώσεων, τα «δίκαια αιτήματα του μαχόμενου κλάδου», τα οποία όμως αγνοούσε, όσο είχε απέναντί της τους ομοϊδεάτες της.
Τα «οφειλόμενα ποσά», όπως εντέχνως και με περισσή πονηριά αναφέρει στην ανακοίνωση της η ΔΑΚΕ, δεν είναι γενικώς κι αορίστως «οφειλόμενα». Τα όφειλε η προηγούμενη κυβέρνηση και δεν είχε κάνει τίποτα για να τα αποδώσει στους δικαιούχους. Αντίθετα, η Περιφερειακή Δ/νση Εκ/σης, – η οποία ενημερώνει και δεν τάζει, όπως εξ’ ιδίων κρίνει τα αλλότρια η ΔΑΚΕ- προσπάθησε να λύσει την αδικία και τελικά μετέφερε τη διαβεβαίωση του Υπουργείου για τη δρομολόγηση της λύση της, με νομοθετική παρέμβαση.
Οι συνδικαλιστές της ΔΑΚΕ, χρόνια κυβερνητικοί συνδικαλιστές και μέσα στα πράγματα, θα έπρεπε να γνωρίζουν από διαδικασίες δημοσίου αλλά ξαφνικά, βιάζονται πολύ και θεωρούν ότι εμείς αργήσαμε ένα μήνα, να λύσουμε προβλήματα που αυτοί δημιουργούσαν για χρόνια. Αν εμείς αργήσαμε ένα μήνα, τότε η ΔΑΚΕ άργησε έναν ολόκληρο χρόνο, απ’ τον Ιούνιο του 2014.
Και βέβαια, «ευτυχώς βαδίζουμε σε διαφορετικούς δρόμους». Η νέα διοίκηση δεν ήταν, δεν είναι, και δεν πρόκειται να είναι της αντίληψης ότι δεν υπάρχει λόγος ν’ αγωνιζόμαστε. Θ’ αγωνιζόμαστε όπου υπάρχει λόγος κι αιτία, μαζί με τους συναδέλφους και δεν θα χρησιμοποιούμε τα αιτήματά τους για να κάνουμε αισθητή την παρουσία μας και να ξυπνάμε την επιλεκτική αμνησία μας με κινήσεις φθηνού συνδικαλισμού.
Πράγματι «το έργο το έχουμε ξαναδεί» και το άσπρο μαύρο όταν δεν αφορά τέχνη μπορεί ν’ αποβεί κακοτεχνία.
Ελένη Αναστασοπούλου
Περιφερειακή Δ/ντρια Εκ/σης Θεσσαλίας
