Το βράδυ της 30ης Μαΐου του 1941, ένα μήνα μετά την παράδοση της Αθήνας στους Γερμανούς, οι νεαροί τότε φοιτητές Μανώλης Γλέζος και Λάκης Σάντας, αψηφώντας τον τεράστιο κίνδυνο για την ίδια τους τη ζωή, κατάφεραν να σκαρφαλώσουν στον βράχο της Ακρόπολης χωρίς να γίνουν αντιληπτοί από τους Γερμανούς φρουρούς και κατέβασαν τη χιτλερική σημαία με τον αγκυλωτό σταυρό. Η ηρωική τους αυτή πράξη έμεινε στην ιστορία ως η πρώτη αντιστασιακή πράξη όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και σε όλη την Ευρώπη και αναμφίβολα αποτέλεσε σημείο αναφοράς και πηγή ηθικού σθένους στον αγώνα της εθνικής αντίστασης που ακολούθησε.
Σήμερα, 80 χρόνια από την ηρωική υποστολή της σβάστικας από την Ακρόπολη από τον Μανώλη Γλέζο και τον Λάκη Σάντα, μία πράξη που παραμένει ζωντανό σύμβολο για κάθε αγώνα αντίστασης, μπορεί ο καθένας να διαπιστώσει την αντίληψη των κυβερνώντων για τη δημοκρατία, τους θεσμούς και την ιερότητα του βράχου της Ακρόπολης από την παραχώρηση του μνημείου για φωτογράφιση του οίκου μόδας Dior με όρους μετατροπής του σε πασαρέλα. Χωρίς καμία θεσμική ενημέρωση για τη μεταχείριση της πολιτισμικής κληρονομιάς του ελληνικού λαού σαν να είναι τσιφλίκι του Μαξίμου, οι πολίτες πληροφορήθηκαν το νέο από επιλεκτικές δημοσιογραφικές διαρροές, προτού γνωμοδοτήσει σχετικά το ΚΑΣ. Η μέχρι στιγμής μεταχείριση της Ακρόπολης, βέβαια, από την υπουργό Πολιτισμού δεν μας έχει προϊδεάσει για τίποτα καλύτερο.
Η απόσταση, λοιπόν, ανάμεσα στο 1941 και το 2021 δεν είναι μόνο τα 80 χρόνια. Κάθε πράξη έχει ένα δικό της μέγεθος και ένα δικό της συμβολισμό και αποτελεί σημείο των καιρών της. Δεν χρειάζεται μεγάλη φαντασία για μία απλή σύγκριση μεγεθών ανάμεσα στην πράξη του Μανώλη Γλέζου και του Λάκη Σάντα και αυτή της Λίνας Μενδώνη.
