Η ελληνική ιστορία είναι γεμάτη από ημερομηνίες «ορόσημα», ημερομηνίες που άλλοτε παραπέμπουν σε ένδοξες στιγμές και άλλοτε σε μαύρες σελίδες και τραγωδίες του τόπου. Μια τέτοια ημερομηνία, που ο ιστορικός του μέλλοντος θα βρει μπροστά του όταν θα μελετά τη σύγχρονη ιστορία της χώρας είναι αυτή της 29ης Δεκεμβρίου του 2014.
Ένα χρόνο πριν, τέτοια μέρα, η ελληνική βουλή αποφάσισε να οδηγηθεί η χώρα σε εκλογές, αφού η πρόταση της τότε κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας, του Σταύρου Δήμα δηλαδή, για τη θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας, δεν κατάφερε να συγκεντρώσει τον απαιτούμενο αριθμό των 180 βουλευτών. Δυστυχώς, για μόλις 12 ψήφους η χώρα εισήλθε σε μια διαφορετική πλέον πορεία.
Αναλογιζόμενος κανείς τα δεινά που προκλήθηκαν μέσα σε αυτόν τον χρόνο, γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι η απόφαση της τότε βουλής, ήταν μοιραία για την πατρίδα και το μέλλον της. Η πρόταξη του κομματικού έναντι του εθνικού συμφέροντος για μια ακόμη φορά στοίχειωσε την πορεία της χώρας. Βουλευτές μικρότερων κομμάτων δεν τόλμησαν να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων και εν γνώσει τους προτίμησαν να ενισχύσουν το ρεσιτάλ λαϊκισμού και των ανεύθυνων υποσχέσεων, αδιαφορώντας για τα πρώτα δείγματα σταθερότητας που είχε επιτύχει, μετά από πολύ κόπο και τεράστιες θυσίες του ελληνικού λαού, η κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά. Ακόμη και τώρα ηχούν στα αφτιά μου οι αλαλαγμοί βουλευτών της τότε αξιωματικής αντιπολίτευσης τη στιγμή που φαντασιώνονταν πως είχε επιτευχθεί ο στρατηγικός τους στόχος, που δεν ήταν άλλος από το να οδηγήσουν τη χώρα σε εκλογές, θεωρώντας πως έτσι θα κατάφερναν να επιτύχουν τις ιδεοληπτικές τους επιδιώξεις.
Την χρονική στιγμή που η χώρα κατάφερνε να ορθώσει ξανά το ανάστημά της και να αντιμετωπίζεται από τους ξένους εταίρους μας ως ισότιμο μέλος, την ώρα που άρχισε να επιτυγχάνει στόχους και να εμφανίζει πλεονάσματα, να γίνεται ξανά φιλόξενη για επενδύσεις, να μελετά την περαιτέρω μείωση των φορολογικών βαρών για τους πολίτες, την ώρα αυτή ακριβώς βρέθηκε ξανά στο κενό, επειδή κάποιοι δεν θέλησαν να ομονοήσουν στην συνταγματική επιταγή για όσο το δυνατόν μεγαλύτερη συνεννόηση στο πρόσωπο του Προέδρου της Δημοκρατίας. Ήταν οι ίδιοι που σήμερα ζητάνε προσχηματικά την συναίνεση για πολύ μικρότερης σημασίας ζητήματα!
Στις 29 Δεκεμβρίου 2014 η χώρα έχασε μια χρυσή ευκαιρία για την εδραίωση της σταθερότητας και της ανάπτυξης. Έχασε τη χρυσή ευκαιρία που είχε για να αφήσει οριστικά πίσω της το παλιό, για να βγει από τα μνημόνια της υποταγής και του ασφυκτικού οικονομικού ελέγχου και να βαδίσει ξανά στο δρόμο της ανάπτυξης. Αντί για όλα αυτά, οδηγηθήκαμε σε ένα τρίτο, πιο σκληρό μνημόνιο, και με μια κυβέρνηση που συνεχίζει να εξαπατά καθημερινά τους πολίτες, με μόνο στόχο την αναβίωση του σκληρού κομματικού, διεφθαρμένου, κρατικού μηχανισμού, την αιτία δηλαδή της χρεοκοπίας μας.
Αναρωτιέμαι σήμερα, ένα χρόνο μετά από εκείνη τη μοιραία ψηφοφορία, πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα, αν μέσα στη βουλή ακούγονταν 12 φορές παραπάνω το όνομα «Σταύρος Δήμας». Για το μόνο που είμαι σίγουρος όμως, είναι ότι δεν θα ήθελα ποτέ να ήμουν στην θέση εκείνων των βουλευτών, που είχαν την ευκαιρία να αλλάξουν την μοίρα της χώρας και δεν το έκαναν. Η ιστορία θα (τους) κρίνει…
*Ο κ. Χρήστος Κέλλας είναι βουλευτής Λαρίσης της ΝΔ
Χρ. Κέλλας: Οι 12 ψήφοι που θα στοιχειώνουν τη χώρα
