Η Διοίκηση του Συλλόγου Υπαλλήλων Εμποροϋπαλλήλων Ν.Λάρισας, εκφράζει την αλληλεγγύη και την συμπαράστασή της στον αγώνα των εργαζομένων της ΑΡΩΓΗΣ, που είναι απλήρωτοι 7 μήνες τώρα, έχοντας να αντιμετωπίσουν όλες τις συνέπειες που έπονται από την εξέλιξη αυτή.
Συνάδελφοι,
μην κάνετε βήμα πίσω από την διεκδίκηση των δεδουλευμένων σας, αντισταθείτε στην τακτική της εταιρείας να σας έχει απλήρωτους κι από την άλλη να συσσωρεύει κέρδη στις δικές σας τις πλάτες, από τον δικό σας ιδρώτα, εις βάρος των παιδιών και των οικογενειών σας.
Μην έχετε αυταπάτες ότι θα σας λύσει κάποιος άλλος το πρόβλημα. Μόνο με τον οργανωμένο και συλλογικό αγώνα σας, μαζί με το σωματείο σας θα διεκδικήσετε αυτά που σας ανήκουν.
Παραδειγματιστείτε από την πείρα που βγαίνει από εκατοντάδες παραδείγματα εργαζομένων από τον κλάδο σας, αλλά και από άλλους κλάδους που αποδεικνύουν ότι, όπου οι εργαζόμενοι έκαναν πίσω με τον φόβο μην χάσουν τη δουλειά τους, δεν κέρδισαν τίποτα παραπάνω από μία θέση στην ουρά για το ταμείο ανεργίας.
Τρανταχτό το παράδειγμα του κλάδου του εμπορίου στην περιοχή μας, των εργαζομένων από τα ΣΜ Λάρισα, όπου μέσα σε μία νύχτα βρέθηκαν στο δρόμο, απλήρωτοι 2 χρόνια τώρα, με την επιχείρηση να είναι σε καθεστώς πτώχευσης, έχοντας την ελπίδα να πωληθεί κάποια στιγμή η ακίνητη περιουσία, ώστε να μπορέσουν να πάρουν κάποια από τα δεδουλευμένα τους.
Ας μην έχουμε αυταπάτες ότι το κεφάλαιο και οι υπηρέτες τους θα μας λυπηθούν. Μπροστά στην κερδοφορία τους γίνονται αδίστακτοι, δε νοιάζονται αν έχουν τα παιδιά μας ψωμί, θέρμανση, υγεία και παιδεία. Ας γίνουμε κι εμείς αδίστακτοι απέναντί τους. Δεν πρέπει να μας νοιάζει ούτε ο ανταγωνισμός τους, ούτε τα κέρδη τους, που ολοένα συσσωρεύονται και σε λιγότερα χέρια. Αυτό που πρέπει να έχουμε καθαρό είναι ότι τον πλούτο τον παράγουμε εμείς. Και όσο κυριαρχούν οι μεγαλοκλινικάρχες, οι μεγαλέμποροι και τα μονοπώλια, όλο και λιγότερα έρχονται στα δικά μας τα χέρια από αυτά που εμείς οι ίδιοι παράγουμε.
Αυτό θα αλλάξει μόνο με οργανωμένο, αποφασισμένο εργατικό κίνημα. Μόνο με την οργάνωση και την συσπείρωσή μας στα ταξικά σωματεία μας.
Έχουμε την δύναμη. Αυτό αποδεικνύεται καθημερινά, εκεί όπου δίνουμε μάχες για να μην κοπεί το μεροκάματο, για να υπερασπιστούμε την σύμβαση και το ωράριό μας. Αν δεν μας φοβόταν τότε γιατί φτιάχνουν σωματεία που τα ελέγχει η εργοδοσία, για να μπορούν να υπογράφουν συμβάσεις με μειώσεις μισθών, γιατί κάθε φορά που είναι απεργία φοβίζουν τους εργαζόμενους να μην κάνουν απεργία;
