Η Τ.Ο. Εργατών Λάρισας της ΚΝΕ διοργάνωσε εκδήλωση, την Κυριακή το απόγευμα, στο κτήριο Κατσίγρα (πλ.Ταχυδρομείου) με αφορμή τη συμπλήρωση 63 χρόνια από τη δολοφονία του Νίκου Μπελογιάννη. Στην εκδήλωση προβλήθηκε βίντεο με τη συνέντευξη που είχαν παραχωρήσει οι κόρες του Νίκου Καλούμενου όσων αφορά το γεγονός και εκείνη την περίοδο και έγινε ανάγνωση-απαγγελία κειμένων. Ακολούθησε πολιτική ομιλία από τον Θανάση Παπά, μέλος του Σ.Π. Θεσσαλίας της ΚΝΕ, ο οποίος στην ομιλία του ανέφερε:
«Ο Νίκος Μπελογιάννης ήταν ένας από τους ήρωες τις πολύχρονης ηρωικής πορείας του ΚΚΕ στους αγώνες της ταξικής πάλης για να καταργηθεί η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Είναι ζωντανό το παράδειγμα του και φωτίζει πλευρές σε όλους μας, σε όλη τη στάση μας για μια ζωή που δεν θα βολεύεται στην αδικία, στην απληρωσιά, στην ανασφάλεια, στους πολέμους για το ξαναμοίρασμα της γης. Για να ανατείλει όσο πιο σύντομα γίνεται, η νέα κοινωνία που δεν θα δεσμεύεται από συμφωνίες Eurogroop, συνόδους κορυφής αλλά θα μεγαλώνει και θα θεριεύει η πάλη για τις διευρυμένες ανάγκες μας.
Ο Μπελογιάννης είναι ακόμα ένα παράδειγμα των χιλιάδων ηρώων της ταξικής πάλης, όχι επειδή ο χαρακτήρας του ήταν τέτοιος ή επειδή το επέτασσαν οι τότε καιροί, όπως θέλουν να το εμφανίζουν οι απολογητές της ιστορίας, τα ναυάγια της ταξικής πάλης.
Ο Μπελογιάννης ζει, γιατί το κίνημα που τον έθρεψε και τον διαπαιδαγώγησε, το επαναστατικό κίνημα, το Κομμουνιστικό Κόμμα, ζει και αναπτύσσεται. Μέσα σ’ αυτό το κίνημα, σ’ αυτό το Κόμμα, έμαθαν όλοι οι “Μπελογιάννηδες” να παλεύουν “χωρίς ύπνο και ξεκούραση, για να φτιάξουν έναν κόσμο στο μπόι των ονείρων και των ανθρώπων”.
Είμαστε σίγουροι ότι τα επόμενα χρόνια η ανασύνταξη του λαϊκού κινήματος, για την οποία παλεύουμε από σήμερα με όλες μας τις δυνάμεις, θα αναδείξει νέα πρότυπα συλλογικού και ατομικού ηρωισμού, νέους αγωνιστές, νέους λαϊκούς ηγέτες. Θα βγουν και άλλοι “Μπελογιάννηδες”.
Δε συμμεριζόμαστε την άποψη ορισμένων που λένε ότι αυτό που λείπει σήμερα είναι ένας φωτισμένος ηγέτης που θα εμπνεύσει, θα ξεσηκώσει και που συνήθως, αυτό που εννοούν, καμία σχέση δεν έχει με το λαϊκό κίνημα, την ιστορία του λαού μας, την προοπτική που έχει ανάγκη σήμερα.
Συνήθως εννοούν τις ιλουστρασιόν φυσιογνωμίες, τους τηλεοπτικούς αστέρες που τους εμφανίζουν ως δήθεν νέους. Τους παρουσιαστές τηλεοπτικών εκπομπών που φτιάχνουν ίδιας κοπής κόμματα και τους αρχηγούς κομμάτων που εγκρίνουν τη δημιουργία ντοκιμαντέρ αυτοπροβολής τους, ντοκιμαντέρ και διαφημιστικά τερτίπια που επιδιώκουν να ευνοήσουν το ναρκισσισμό τους, τη ματαιοδοξία τους, για να ψηφοθηρήσουν για μια ακόμα φορά σε βάρος των αγνών αγωνιστών, μοιράζοντας φρούδες ελπίδες και καθρεφτάκια της γνωστής γκλαμουράτης χολιγουντιανής αμερικανιάς.
Ο Μπελογιάννης και οι σύντροφοί του δε γεννήθηκαν ούτε ηγέτες, ούτε ήρωες. Δεν είχαν την επανάσταση στα γονίδιά τους. Ήταν απλοί άνθρωποι που ανήκαν στην εργατική τάξη, τη φτωχολογιά, τον αδούλωτο ελληνικό λαό. Άλλοι από αυτούς ήταν αγράμματοι, μορφώθηκαν μέσα στις φυλακές και στις εξορίες. Άλλοι θα μπορούσαν να κάνουν καριέρες, άφησαν στην άκρη πτυχία, ακόμα και περιουσίες, δόθηκαν “ψυχή τε και σώματι” στην υπόθεση του λαού και της πάλης του για ένα καλύτερο μέλλον.
Έγιναν λαϊκοί ηγέτες, ανδρώθηκαν μέσα στο Κόμμα, απέκτησαν τέτοια χαρακτηριστικά σε συνθήκες άλλοτε λαϊκής ανάτασης, άλλοτε σε συνθήκες σκληρών ταξικών αγώνων, άλλοτε παρανομίας και χαμηλών ή ανύπαρκτων εκλογικών ποσοστών, άλλοτε σε συνθήκες που ο ίδιος ο λαός βγήκε μπροστά, διεκδικώντας να γίνει αυτός πρωταγωνιστής των εξελίξεων.
Μεγαλούργησαν, γιατί μεγαλουργούσε και ο ίδιος ο λαός κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες. Γι αυτό και ξεχώρισαν με τη στάση και τη θυσία τους, δε δίστασαν να προσφέρουν τη ζωή τους στο λαό, στους εκμεταλλευόμενους, παρά το γεγονός ότι θα μπορούσαν να κερδίσουν τη ζωή και μάλιστα μια ζωή άνετη.
“Αντί να διαλέξω τη ζωή της καριέρας – και μπορούσα εύκολα να δημιουργήσω τέτοια – προτίμησα μια ζωή γεμάτη διωγμούς, στερήσεις, πόνους και δάκρυα”, έγραφε στο στερνό του γράμμα ο ήρωας κομμουνιστής ηγέτης.
Ακριβώς απ’ αυτήν την περιφρόνηση της ταπεινωτικής ευκολίας, της ρουτίνας, εμπνεύστηκαν οι αγωνιστές τη βαθιά αγάπη για τον άνθρωπο, το ευτυχισμένο μέλλον του, τη λευτεριά της πατρίδας, τη λευτεριά του εργάτη και όλων των καταπιεσμένων.
Πέρασαν 63 χρόνια από τότε, που χαράματα της Κυριακής, στις 30 Μάρτη του 1952, οι δολοφόνοι οδηγούσαν τον Νίκο Μπελογιάννη στο εκτελεστικό απόσπασμα. 63 χρόνια, και το γαρίφαλο της υπέρτατης θυσίας ανθίζει πάντα στο νου και την καρδιά όλων μας.
Τιμούμε σήμερα τη μνήμη του εκτελεσμένου Νίκου Μπελογιάννη και των συντρόφων του, του Μπάτση, του Αργυριάδη, του Καλούμενου.
Τιμούμε στο πρόσωπο των οικογενειών τους, των συγγενών και των φίλων τους, όλους τους επώνυμους και ανώνυμους αγωνιστές του λαού μας, του λαϊκού κινήματος, του ΚΚΕ.
Τιμούμε τους αγωνιστές που αναδείχτηκαν μέσα από τους προπολεμικούς εργατικούς-λαϊκούς αγώνες, τα μπουντρούμια της μεταξικής δικτατορίας, την ΕΑΜική αντίσταση, την εποποιία του ΔΣΕ, τις φυλακές και τις εξορίες, την πολιτική προσφυγιά, τους κατοπινούς αγώνες του λαού μας ενάντια στη δικτατορία.
Αλλά και σε συνθήκες αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας που όμως ο αντίπαλος δεν παραιτείται ούτε για μια στιγμή από την προσπάθεια να τσακίσει το κίνημα, να βάλει εμπόδια στην πάλη του λαού, να εμποδίσει αυτή η πάλη να ωριμάσει ως το επίπεδο της διεκδίκησης συνολικών αλλαγών και ριζικών ανατροπών.
Σε κάθε ιστορική φάση το σύστημα επιδιώκει αυτό το στόχο, πότε με την κρατική καταστολή, πότε την εξαγορά, πότε αξιοποιώντας και τα δύο μαζί.
Και φυσικά, όταν αναφερόμαστε στο σύστημα, δεν εννοούμε μόνο την εκάστοτε κυβέρνηση. Εννοούμε την αστική εξουσία, τους μηχανισμούς της, τα κόμματά της. Εννοούμε πάνω από όλα, αυτούς που πραγματικά έχουν στα χέρια τους τα κλειδιά της οικονομίας και της εξουσίας, τους βιομήχανους, τους εφοπλιστές, τους τραπεζίτες.
Σήμερα που το καπιταλιστικό σύστημα αντιμετωπίζει και εξαιτίας της κρίσης μεγάλα αδιέξοδα, που δε μπορεί να ακολουθήσει, όπως παλιότερα, μια πολιτική διαχείρισης με κάποιες παροχές για να ενσωματώνει, δε μπορεί να χρησιμοποιήσει το καρότο τόσο πολύ, επιστρατεύει το μαστίγιο, το οποίο παίρνει διάφορες μορφές.
Τη μορφή της κρατικής καταστολής και εργοδοτικής βίας, τη μορφή του αντικομουνισμού, σαν κι αυτόν που – όχι τυχαία – εξέφραζε ο μέχρι πέρυσι γενικός γραμματέας της κυβέρνησης, ο Μπαλτάκος και που είναι άλλωστε επίσημη πολιτική της ΕΕ. Τη μορφή του φασισμού, με την αξιοποίηση από μεγαλοσυμφέροντα των μαντρόσκυλων της ΧΑ.
Βεβαίως δεν εγκαταλείπουν και δε θα εγκαταλείψουν και το καρότο. Μόνο που το καρότο σήμερα έχει άλλη μορφή σε σχέση με το παρελθόν. Είναι τα καλέσματα προς το ΚΚΕ, τους κομμουνιστές, τους φίλους και οπαδούς του Κόμματος, τους απλούς αγωνιστές να στηρίξουν μια κυβέρνηση εντός των τειχών του συστήματος, μια κυβέρνηση διαχείρισης στο όνομα του να ανακόψουμε τον κατήφορο, κάτι να διασώσουμε στον πάτο της κρίσης.
Αναμφίβολα, οι εποχές δεν είναι ακριβώς ίδιες. Σήμερα δεν υπάρχει το σοσιαλιστικό σύστημα, δεν υπάρχει ένα ισχυρό διεθνές κομμουνιστικό κίνημα που εκείνη την περίοδο για την οποία μιλάμε απόψε, όχι μόνο υπήρχαν, αλλά ήταν και σε άνοδο. Δεν υπάρχει σήμερα το πρότυπο της άλλης, της σοσιαλιστικής κοινωνίας που οικοδομείται, που εμπνέει και καθοδηγεί, αποδεικνύοντας ότι υπάρχει και άλλος δρόμος από την καπιταλιστική βαρβαρότητα.
Σήμερα υπάρχουν πλέον γενιές που δεν γνώρισαν την Σοβιετική Ένωση, το σοσιαλισμό, γεννήθηκαν και ζουν μέσα σε συνθήκες αντεπανάστασης, τα μαθαίνουν και τα διδάσκονται όλα διαστρεβλωμένα, παραποιημένα.
Μετά τις αντεπαναστατικές ανατροπές του 1991, αυτό το ζωντανό πρότυπο χάθηκε. Ο αντίπαλος βρήκε την ευκαιρία να μιλήσει για αποτυχία του σοσιαλισμού, για την αιωνιότητα του καπιταλισμού, ότι το κέρδος είναι η μοναδική κινητήρια δύναμη της κοινωνίας.
Σήμερα όμως έχουμε περισσότερες δυνατότητες από ότι είχε τότε ο Μπελογιάννης και οι σύντροφοί του. Είμαστε τυχεροί ως νεολαία του ΚΚΕ σύγχρονες επεξεργασίες, σύγχρονο Πρόγραμμα, καταστάλαγμα από τη μελέτη της θεωρίας, της ιστορίας του ΚΚΕ και του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος, αλλά και από την καθημερινή δράση.
Έχουμε την ιστορική εμπειρία της σοσιαλιστικής οικοδόμησης του 20ου αιώνα. Μπορούμε πειστικά να απαντήσουμε τι πήγε στραβά, πού έγιναν λάθη σε αυτήν την πρώτη απόπειρα οικοδόμησης μιας νέας κοινωνίας. Μπορούμε όμως να πούμε και σε όσους κακόβουλα αλλά και σε όσους καλοπροαίρετα που δεν γνωρίζουν, μας ρωτάνε: “πού έγιναν αυτά που προτείνετε”; -“Όπου εφαρμόστηκαν, απέτυχαν”…
Αγαπητοί φίλοι,
Ο σοσιαλισμός έλυσε εδώ και δεκαετίες προβλήματα που σήμερα όχι απλά υπάρχουν, αλλά οξύνονται ακόμη περισσότερο. Εξασφάλισε το δικαίωμα στη σταθερή δουλειά, εξάλειψε την ανεργία, τον αναλφαβητισμό, έθεσε στην υπηρεσία των λαϊκών αναγκών την επιστήμη και την τεχνολογία, προώθησε την ισότιμη θέση της γυναίκας στην κοινωνία.
Εξασφάλισε οι λαοί και οι εθνότητες της ΕΣΣΔ να ζουν σε ειρήνη και ευημερία, ενώ σήμερα σε συνθήκες καπιταλιστικής παλινόρθωσης και ανταγωνισμών οι ίδιοι λαοί γίνονται έρμαια του εθνικιστικού διχαστικού δηλητηρίου, όπως δείχνουν και οι εξελίξεις στην Ουκρανία.
Και ακόμη: Ο σοσιαλισμός νίκησε, συνέτριψε το φασισμό και το ναζισμό, αυτό το τέρας που γέννησε το καπιταλιστικό σύστημα.
Αυτές οι κατακτήσεις δεν ακυρώνονται και δεν παραγράφονται από τις αντεπαναστατικές ανατροπές, ακόμη και από τα λάθη που έγιναν στην πορεία της σοσιαλιστικής οικοδόμησης.
Σήμερα είμαστε πιο έμπειροι. Αυτό που χρειάζεται είναι να συνδυάζουμε τη θεωρητική γνώση και τον εμπλουτισμό της επαναστατικής θεωρίας με την καθημερινή επαναστατική δράση, την ικανότητα αυτή να γίνεται κτήμα του λαού.
Αυτό είναι ένα ακόμη δίδαγμα της ζωής του Μπελογιάννη, που δίδαξε και με το θάνατο του, αλλά και με τη ζωή του.
Να μην ξεχνάμε ότι έχει απεριόριστη σημασία να δυναμώσουν οι αγώνες και να βγάζουμε συμπεράσματα για τη στάση όλων των άλλων δυνάμεων. Ο ΣΥΡΙΖΑ που πριν βγει κυβέρνηση διακύρητε ότι από το ΕΑΜ πρέπει να κρατήσουμε ότι δεν περιχαρακωνόμαστε. Όπως φάνηκε εννοούσε το να συνεργαστούμε με τον ΣΕΒ, το ΣΕΤΕ, τη Μερκελ, τους διεθνής καπιταλιστές από το TEXAS ως το ΚΟΜΟ, το Παυλόπουλο κλπ. Είναι ΝΤΡΟΠΗ στο όνομα της δήθεν μη περιχαράκωσης να εξισώνεις τον αντίπαλο με αυτούς που τα τότε έδωσαν τη ζωή τους για μια Ελλάδα ελευθερη από την καπιταλιστική σκλαβιά, που δεν τα δίπλωσαν ούτε τα βρήκαν σε συνόδους κορυφής μαζί τους. Έχει λοιπόν τεράστια σημασία να τους πετάξει στο λάκκο της ιστορίας ο λαός, η εργατική τάξη ΣΗΜΕΡΑ όχι αύριο, χωρίς καθυστέρηση.
Φυσικά, ξέρουμε τι τους πονάει, τι τους ενοχλεί πραγματικά έτσι που να φτάνουν στο σημείο μέχρι και να διαστρεβλώνουν συστηματικά τις κρυστάλλινες θέσεις του ΚΚΕ: Τους ενοχλεί ότι επιμένουμε να λέμε με ειλικρίνεια στο λαό, ότι η οργή του δεν πρέπει να είναι τυφλή, πρέπει να μετεξελιχθεί, να γίνει συνειδητή. Να μην διαχυθεί γενικώς και «αντιμνημονιακώς» σε όλες τις εκδοχές του, αλλά να κατευθυνθεί μαζικά, αποφασιστικά στην ισχυροποίηση του ΚΚΕ, παντού.
Ακριβώς γιατί το ΚΚΕ, δύναμη κι ελπίδα είναι του λαού!
Το ΚΚΕ ποτέ δεν πρόδωσε το λαό, τους αγώνες του, τις αγωνίες του. Το ΚΚΕ ποτέ δεν τρομοκρατήθηκε, δεν φοβήθηκε.
Το ΚΚΕ άντεξε κι αντέχει. Αντλεί δύναμη από την δύναμη του λαού.
Έχουμε βαθιά εμπιστοσύνη στην δύναμη του δίκιου της εργατικής τάξης, του λαού μας.
Ξέρουμε, έχουμε μάθει πολύ καλά, είναι βαθύ πιστεύω μας, αυτό που έγραφε ο μεγάλος μας ποιητής Γιάννης Ρίτσος από τον Αι Στράτη, την ημέρα τη δολοφονίας του Μπελογιάννη:
“Εσύ απόδειξες, Νίκο,
πόσο μικρά είναι αυτή την ώρα τα όνειρα,
η ψάθινη πολυθρόνα του περιβολιού,
το πράσινο τραπεζάκι, η σιγουριά από τα κάγκελα του κρεβατιού τις νύχτες
πόσο μικρά
μπροστά στο μπόι της χαράς να πεθαίνεις για τη χαρά του κόσμου”…
Συντρόφισσες και σύντροφοι
Μπελογιάννης, Ηλέκτρα, Τατάκης, Παπαρήγας, Λουλές, Σεφέρης Λευτέρης, Διαμαντής, Φλωράκης, και τόσοι άλλοι… Ατέλειωτες μορφές αγωνιστών που τα έδωσαν όλα για το λαό.
Αυτό είναι το μεγαλείο του ΚΚΕ. Χιλιάδες βαθιές ρίζες μέσα στο λαό. Θάλασσες κόκκινα γαρίφαλα στα χέρια αγωνιστών, άξιων συνεχιστών, που δεν θα τα αφήσουμε να μαραθούν ποτέ…
Ποια άλλη πολιτική δύναμη αλήθεια, έχει να επιδείξει τέτοιες ηρωικές μορφές, τέτοιους μεγάλους αγώνες για το καλό του λαού και του τόπου;
Είμαστε σήμερα εδώ τα παιδιά όλων αυτών των αγωνιστών, επώνυμων και ανώνυμων. Είμαστε εδώ τα εγγόνια τους, τα αδέλφια τους, οι συγγενείς, οι γνωστοί τους. Όσοι διδαχτήκαμε και διδασκόμαστε από το παράδειγμά τους, τη θυσία τους.
Είναι σήμερα μαζί μας, όλοι όσοι βασανίστηκαν, φυλακίστηκαν, εξορίστηκαν, εκτελέστηκαν.
Όσοι έμειναν για χρόνια ολάκερα στην πολιτική προσφυγιά, στα φιλόξενα χώματα του σοσιαλισμού, σπούδασαν, μόρφωσαν τα παιδιά τους, δούλεψαν και μεγάλωσαν, χρήσιμοι για την κοινωνία, για το λαό.
Όσοι αγωνίζονται να τα βγάλουν πέρα σε δύσκολες συνθήκες της κρίσης, συνταξιούχοι που τους κόβουν τη σύνταξη, επαγγελματίες που βάζουν λουκέτο, εργάτες που περιπλανώνται άνεργοι, φοιτητές και σπουδαστές που παλεύουν να πάρουν το πτυχίο, με ανασφάλεια και ημιαπασχόληση, αγροτόπαιδα που ξεκληρίστηκαν από τα χωράφια τους ελέω ΚΑΠ και ΕΕ, υπάλληλοι με διαθεσιμότητες που απολύθηκαν.
Μαζί με το Κόμμα δίνουν τη μάχη όλοι οι αγωνιστές της ζωής, οι απόγονοι της δρακογενιάς της Εθνικής Αντίστασης, του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ, της ΕΠΟΝ, του ΔΣΕ, των χτεσινών και σημερινών αγώνων του λαού μας.
Πάνω από 60 χρόνια τώρα που ο Μπελογιάννης και οι σύντροφοί του οδηγήθηκαν στο τόπο της θυσίας, το γαρύφαλλο της θυσίας τους ανθίζει πάντα, αγέραστο στη λαϊκή μνήμη.
Να μην λείψει κανένας και καμιά από αυτό το λαϊκό προσκλητήριο του ΚΚΕ, να μη δεσμευτεί κανένας απέναντι στα νέα μνημόνια, στις νέες συμφωνίες τους που θα εξασφαλίζουν κέρδη για το κεφάλαιο και φτώχεια για την εργατική τάξη. Να γίνει σύνθημα μας το όλοι για έναν και ένας για όλους!! Θα τα καταφέρουμε…
Συνεχίζουμε….»
