Σε μια εποχή που η κοινωνία απαιτεί απόλυτη διαφάνεια σε ότι αφορά στη διαχείριση των χρημάτων, η απερχόμενη Δημοτική Αρχή της Λάρισας, ξεχνώντας τις δικές της υποσχέσεις, αποδεικνύεται για μια ακόμη φορά ασυνεπής και φοβική με την αλήθεια.
Με αφορμή τη συζήτηση στο Δημοτικό Συμβούλιο για τη φετινή λειτουργία του Πάρκου των Ευχών, αναδείχθηκε η έλλειψη οποιουδήποτε οικονομικού απολογισμού για την περσινή χρονιά.
Απολογισμός που έπρεπε να έχει ήδη κατατεθεί και συζητηθεί, να είναι σε γνώση και των Δημοτικών Παρατάξεων αλλά και των πολιτών της Λάρισας, για να γνωρίζει ο καθένας και η καθεμία, τα έξοδα, τα έσοδα αλλά και το οικονομικό ισοζύγιο των περσινών εκδηλώσεων.
Άλλωστε κάπως έτσι οφείλει να ξεκινά οποιοσδήποτε νέος προγραμματισμός που έξω και πέρα από τις «προεκλογικές» υπερβολές, δεν μπορεί παρά να είναι τουλάχιστον ρεαλιστικός.
Όταν αποφασίζεις να δώσεις με διαδικασίες απευθείας αναθέσεων περίπου 380.000€ για τις καλλιτεχνικές εκδηλώσεις, ποσό πολύ μεγαλύτερο του περσινού ή όταν το προϋπολογισμός του όλου εγχειρήματος αγγίζει τα 2 εκ ευρώ είναι λογικό να απαιτούνται καθαρές διαδικασίες, σύνεση και λογική γιατί τα χρήματα δεν είναι «δικά μας» αλλά των πολιτών.
Οι γενικόλογες αναφορές σε «κοινωνικούς απολογισμούς», μιας διαδικασίας με πολλές γκρίζες ζώνες την περασμένη χρονιά, δεν πείθουν. Και αναπαράγουν τον προβληματισμό για τον τρόπο διαχείρισης των χρημάτων που δεν διαφέρει, δυστυχώς, από αυτόν που ακολουθείται στη γενικότερη λειτουργία της Δημοτικής Αρχής. Τη λογική ενός κλειστού κλαμπ, που ελάχιστοι αποφασίζουν για όσα αφορούν τους πολλούς.
Η διαφάνεια δεν αποτελεί τροχοπέδη αλλά προωθητική δύναμη στις προσπάθειες της Δημοτικής Αρχής, με τις οποίες συμφωνήσαμε (είναι γνωστή η θέση μας για τη λειτουργία του Πάρκου των Ευχών),σε αυτό θα επιμείνουμε και αυτό θα χαρακτηρίζει τη δική μας Δημοτική Αρχή.
Θεωρώ τέλος υποκριτική τη θέση του Δημάρχου, να ζητήσει από τον αρμόδιο αντιδήμαρχο και μετά τις δικές μας επισημάνσεις, απολογισμό και για τις δύο χρονιές. Υποκριτική γιατί έτσι θολώνει η εικόνα και μειώνεται η δυνατότητα ουσιαστικού ελέγχου επιλογών που “κοστίζουν”. Και μάλιστα κοστίζουν πολύ.
Οι πολίτες μπορούν να κρίνουν την ειλικρίνεια τους.
Και θα την κρίνουν…