Ο Δ. Παπαδημόπουλος για τη συνένωση Παν/μίου και ΤΕΙ Θεσσαλίας

Παρακολουθούμε με ανησυχία την κινητικότητα – μεταφραζόμενη σε αναστάτωση και σύγχυση – που προκαλεί η προωθούμενη συνένωση ή συγχώνευση του Πανεπιστημίου με το ΤΕΙ Θεσσαλίας. Προς το παρόν φαίνεται πως οικοδομείται μία σύγχρονη Βαβέλ, της οποίας τα δομικά υλικά συνιστούν η προχειρότητα του εγχειρήματος, ο προσχηματικός διάλογος, η έλλειψη σοβαρού σχεδιασμού, η παντελής απουσία των προαπαιτουμένων μελετών σκοπιμότητας – βιωσιμότητας και οι πειραματισμοί.
Δεν είναι ελάσσονος σημασίας το γεγονός ότι για το ΤΕΙ καταργούνται η Σχολή Τεχνολογικών Εφαρμογών, το Τμήμα Διοίκησης Τουριστικών Επιχειρήσεων, το Τμήμα Ιατρικών Εργαστηρίων ή το αυτονόητο πως η Γεωπονική Σχολή θα έπρεπε να βρίσκεται στη Λάρισα δεδομένης της αγροτοκτηνοτροφικής δραστηριότητας αλλά και των υφισταμένων υποδομών. Ο καταμερισμός όμως των σχολών και των τμημάτων που αφορά στο τεχνικό μέρος του σχεδιασμού είναι κάτι που μπορεί χωρίς τοπικισμούς και παραγοντισμούς να οριοθετηθεί μέσα από έναν υπεύθυνο διάλογο.
Είναι όμως μείζονος σημασίας το γεγονός ότι, ενώ η αρχική πρόταση εκ μέρους του ΤΕΙ/Θ δομήθηκε με καλή πίστη και σε κλίμα εμπιστοσύνης, προϊόντος του χρόνου, διολισθαίνει πάνω σε μία οδό γεμάτη από παγίδες και επικίνδυνα σημεία. Το κείμενο για τη Νέα Αρχιτεκτονική του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, που προσφάτως εστάλη από το αρμόδιο Υπουργείο κινείται καταφανώς μονόπλευρα και χαρακτηρίζεται από έναν ετεροβαρή χειρισμό εις βάρος του ΤΕΙ/Θ, τορπιλίζοντας την όποια καλή διάθεση για επίλυση των ζητημάτων. Επί παραδείγματι, φέρεται προς ίδρυση γραμματεία μετάβασης του ΤΕΙ και συγκροτείται επταμελές συμβούλιο, χωρίς μάλιστα τη συμμετοχή του Πρύτανη, πράγμα που σημαίνει – ως εκ της λέξεως μετάβαση προκύπτει – ότι στην ουσία δεν πρόκειται για συνένωση ή συγχώνευση ιδρυμάτων αλλά για απορρόφηση, εξάχνωση του ΤΕΙ, ενός ιδρύματος που υφίσταται εδώ και μισό περίπου αιώνα, ήδη καταξιωμένου για το συστηματικό και επιστημονικό έργο που επιτελεί και για τα οφέλη που μέσα από τη λειτουργία του προσφέρει στην πρωτεύουσα της Θεσσαλίας.
Ξεκάθαρες κουβέντες: η μείωση των τμημάτων – άρα και μείωση του φοιτητικού πληθυσμού κατά 40% – η απομείωση έως και εξαφάνιση των διοικητικών και οικονομικών υπηρεσιών, πλήττει την οικονομία της Λάρισας. Η απώλεια της έδρας του ιδρύματος συνεπάγεται ότι κινητή και ακίνητη περιουσία περνά αυτόματα στη διαχείριση του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας με έδρα το Βόλο. Η διασπορά των τμημάτων χωρίς αντίστοιχες ειδικές μελέτες και χωρίς να λαμβάνονται υπ’ όψιν τα συγκριτικά πλεονεκτήματα κάθε περιοχής δε μοιάζει να εξυπηρετεί πρωτίστως τους ακαδημαϊκούς σκοπούς και στόχους. Το σχέδιο στο θεσμικό του μέρος είναι μη νόμιμο αγγίζοντας τα όρια της αντισυνταγματικότητας και καταλύει την αρχή της χρηστής δημοσίας διοικήσεως, αφού υιοθετεί την άνιση μεταχείριση των μελών ΔΕΠ, ΕΔΙΠ, ΕΤΕΠ και Διοικητικού Προσωπικού.
<<Αρχή σοφίας η των ονομάτων επίσκεψις>> έλεγε ο αρχαίος φιλόσοφος Αντισθένης. Όταν, λοιπόν χρησιμοποιούνται οι λέξεις και οι ονομασίες <<συνένωση>> και <<συγχώνευση>>, σοφό και δίκαιο θα είναι να τις εννοούμε και να τις τιμούμε και όχι στην πράξη να καταντούν απορρόφηση, δηλαδή κατ’ ουσία κατάργηση. Το σχέδιο του Υπουργείου, αυτό καθ’ αυτό σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί έντιμη βάση για συζήτηση. Και βεβαίως η ακαδημαϊκή κοινότητα είναι αυτή που έχει τον πρώτο λόγο. Πλην όμως είναι ανάγκη να πραγματοποιηθεί ευρεία σύσκεψη και άλλων φορέων, της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, των κοινωνικών και παραγωγικών τάξεων, προκειμένου να επιτευχθεί ένας γνήσιος, ακηδεμόνευτος και απροσχημάτιστος διάλογος χωρίς παραγκωνισμούς, πειραματισμούς και καιροσκοπισμούς, με απόλυτο γνώμονα την ευθυκρισία και δικαιοκρισία εφ’ όλου του εν εξελίξει εγχειρήματος.