Με αφορμή την πανελλήνια ημέρα σχολικού αθλητισμού που θεσπίστηκε σχετικά πρόσφατα και γιορτάστηκε στα σχολεία όλων των βαθμίδων κρίνεται σκόπιμο να εκφραστούν κάποιες σκέψεις αναφορικά τόσο με το σχολικό αθλητισμό όσο και με τον αθλητισμό γενικότερα.
Αρχικά πρέπει να τονιστεί πως αυτές οι περιβόητες «ημέρες» είτε πανελλήνιες, είτε πανευρωπαϊκές, είτε παγκόσμιες κατά περίπτωση, στην ουσία έχουν καταντήσει μια καραμέλα χωρίς να υπάρχει σε αυτές κανένα βαθύτερο και ουσιαστικότερο νόημα.
Η δεύτερη παράμετρος που πρέπει να αναδειχθεί έχει να κάνει με το ότι είναι σχήμα οξύμωρο και υποκρισία να συζητάμε για σχολικό αθλητισμό όταν υποβαθμίζεται συνεχώς η θέση του μαθήματος της φυσικής αγωγής στο αναλυτικό πρόγραμμα όλων των βαθμίδων εκπαίδευσης. Αυτό γίνεται ορατό από τις ελάχιστες ώρες που δίνονται στη φυσική αγωγή στο σχολικό πρόγραμμα, από τις ελλείψεις καθηγητών αντίστοιχης ειδικότητας στα σχολεία, καθώς και από τον ανύπαρκτο ουσιαστικά εξοπλισμό για το μάθημα. (Κατάλληλα διαμορφωμένοι και εξοπλισμένοι χώροι γυμναστηρίων στα σχολεία.)
Μία τρίτη σημαντική πτυχή του ζητήματος έχει να κάνει με το ότι η αθλητική δραστηριότητα στα πλαίσια της εκπαιδευτικής διαδικασίας δεν μπορεί και δεν πρέπει να εξετάζεται αποκομμένη από τη γενικότερη θέση, το χαρακτήρα και την κατεύθυνση του αθλητισμού σήμερα. Είναι λοιπόν οξύμωρο σχήμα να γίνεται λόγος για αθλητισμό με βάση την βαθύτερη έννοια του όρου όταν:
-
Η άθληση έχει μετατραπεί από τη μία σε επάγγελμα για κάποιους και σε πηγή τεράστιων κερδών και μέσο ξεπλύματος χρήματος για μεγαλοεπιχειρηματίες από την άλλη Π.Α.Ε. κ.λ.π.
-
Τα όποια ερασιτεχνικά αθλητικά σωματεία υπάρχουν κυριολεκτικά στενάζουν και φυτοζωούν εξαιτίας της έλλειψης των απαραίτητων οικονομικών πόρων λόγο της υποχρηματοδήτησής τους από την πολιτεία. Ελλείψεις επίσης υπάρχουν σε υλικοτεχνικές υποδομές αλλά και σε στελεχικό δυναμικό Απουσιάζουν κατάλληλα προπονητικά κέντρα και γήπεδα για την πραγματοποίηση αγώνων, αλλά και το απαραίτητο ειδικευμένο ανθρώπινο δυναμικό όπως: (προπονητές, γυμναστές, φυσικοθεραπευτές, γιατροί κ.λ.π.) με ότι φυσικά αυτό συνεπάγεται. Ας μην ξεχνάμε για παράδειγμα τα ατυχήματα που έχουν συμβεί κατά καιρούς στο χώρο του ερασιτεχνικού αθλητισμού που τελικά απέβησαν θανατηφόρα λόγο της απουσίας γιατρού από το γήπεδο.
-
Αν ρίξουμε δε μία ματιά στην κατάσταση του αθλητισμού στο χώρο των ατόμων με αναπηρίες θα δούμε ότι οι ελλείψεις που υπάρχουν και σ’ αυτόν τον τομέα είναι οι ίδιες ίσως και μεγαλύτερες. Ακολουθούν μερικά σχετικά παραδείγματα:
Για ποιο επίπεδο ειδικού αθλητισμού μιλάμε όταν αθλητές με αναπηρία φτάνουν στο σημείο να προπονούνται παντελώς μόνοι τους με τη «βοήθεια» του διαδικτύου!!!;
Για ποιον αθλητισμό μιλάμε όταν αθλητές αναγκάζονται να βάζουν από την τσέπη τους τα έξοδα της συμμετοχής τους σε διοργανώσεις λόγο της πενιχρής χρηματοδότησης που λαμβάνουν από το κράτος τα αναπηρικά αθλητικά σωματεία;
Για ποιον αθλητισμό μιλάμε όταν υπάρχουν αθλητές με αναπηρία που αγωνίζονται να εξασφαλίσουν μία χορηγία για την κάλυψη των εξόδων τους η οποία ίσως έρθει με βάση τα likes που έχουν λάβει στις προσωπικές τους ιστοσελίδες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης face book κ.λ.π.;
Στο σημείο αυτό κρίνεται σκόπιμο να τονιστούν τα ακόλουθα:
Απ’ όλα όσα αναφέρθηκαν παραπάνω προκύπτει ξεκάθαρα το συμπέρασμα ότι: Ο μόνος δρόμος για να μπει φραγμός σε αυτή την απαράδεκτη κατάσταση που επικρατεί σήμερα σε όλα τα επίπεδα στο χώρο του αθλητισμού είναι η οργανωμένη, μαζική και συντονισμένη λαϊκή πάλη για:
-
Άμεση κατάργηση του επαγγελματικού αθλητισμού και της κάθε μορφής επιχειρηματικής δραστηριότητας στο χώρο αυτό μέσο των Π.Α.Ε.
-
Ολόπλευρη στήριξη από το κράτος των ερασιτεχνικών αθλητικών σωματείων ώστε να μπορέσουν να απαλλαγούν από τη μέγγενη των χορηγών.!!!
-
Ενιαίος δημόσιος φορέας που θα έχει την ευθύνη για το σχεδιασμό, τη λειτουργία και τον έλεγχο της φυσικής αγωγής.
-
Αποκλειστική διδασκαλία του μαθήματος της φυσικής αγωγής με διορισμούς μόνιμων καθηγητών, αλλαγή του αναλυτικού προγράμματος και έμφαση στη δια βίου άσκηση.
-
Διαμόρφωση σχολικών χώρων, αιθουσών γυμναστικής, προαύλιων χώρων, διάθεση εποπτικού υλικού, θεσμοθέτηση αθλητικών εκδηλώσεων σε τακτά χρονικά διαστήματα.
Πέρα όμως από τα όποια θετικά βήματα γίνουν στο χώρο του αθλητισμού πάντοτε κάτω από την πίεση του λαϊκού κινήματος ο απώτερος στόχος θα πρέπει να είναι ένας και μόνος:
Ριζική ανατροπή του σημερινού σάπιου κοινωνικοοικονομικού συστήματος εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο και πέρασμα στο σοσιαλισμό. Μόνο στη σοσιαλιστική κοινωνία θα πάρει ο αθλητισμός τη θέση που του αρμόζει. Θα αποτελεί δηλαδή κοινωνικό αγαθό προσιτό σε όλο το λαό και όχι ακριβοπληρωμένο εμπόρευμα όπως δυστυχώς συμβαίνει σήμερα.
Βάγιας Ευάγγελος
Πτυχιούχος Πολιτικών Επιστημών Α.Π.Θ.
Άτομο με αναπηρία όρασης και κίνησης
Λάρισα 16 Οκτωβρίου 2015
Τηλέφωνο επικοινωνίας: 2410614303