Χτες έφυγε από τη ζωή πλήρης ημερών η μεγάλη τραγωδός Ασπασία Παπαθανασίου. Η Ασπασία έφυγε πλήρης ημερών, αλλά και πλήρης ζωής και δράσης. Ενταγμένη από πολύ νέα στην Αριστερά, συμμετείχε στους αγώνες της από τις μάχες στα Δεκεμβριανά το 1944 έως στην αυτοεξορία της κατά τη διάρκεια της Δικτατορίας των Συνταγματαρχών.
Προσωπικά, τη γνώρισα το καλοκαίρι του 1975, όταν είχε επιστρέψει με τη Μεταπολίτευση στην Ελλάδα και είχε ιδρύσει τους «Δεσμούς», μία εταιρεία μελέτης του αρχαίου δράματος. Συμμετείχα τότε στην πανελλαδική περιοδεία που είχαν πραγματοποιήσει οι «Δεσμοί», ως μέλος του χορού στην παράσταση «Ηλέκτρα» του Σοφοκλή. Στη διάρκεια αυτής της περιοδείας, για την οποία αξίζει να σημειωθεί ότι ήταν η πρώτη φορά που ένας ιδιωτικός θίασος πραγματοποιούσε περιοδεία με μία τόσο σημαντική παράσταση σε μεγάλα και μικρά μέρη της Ελλάδας, οριστικοποιήθηκε μέσα μου η απόφαση για τη δημιουργίατου «Θεσσαλικού Θεάτρου». Έτσι, η Ασπασία Παπαθανασίου, χωρίς να το ξέρει, έπαιξε ρόλο στη δημιουργία αυτού του θεάτρου.
Τότε, όλα τα παιδιά που συμμετείχαμε στον χορό ήμασταν πολύ νέοι και συχνά δυσανασχετούσαμε με την αυστηρότητα, με την οποία μας αντιμετώπιζε. Θυμάμαι τις καθημερινές σωματικές και φωνητικές ασκήσεις, που μας έκανε η ίδια κάθε πρωί στις αίθουσες των διάφορων ξενοδοχείων, όπου μέναμε. Πολλές φορές αντιμετωπίζαμε με θυμηδία αυτές τις ασκήσεις. Σήμερα, μετά από τόσα χρόνια, τις επαναλαμβάνω σχεδόν κάθε πρωί και ευγνωμονώ την Ασπασία Παπαθανασίου για την τεχνική που μου έμαθε, ώστε να διατηρώ σε ετοιμότητα τα εκφραστικά μου μέσα ως ηθοποιός.
Ασπασία, ηθοποιοί και άνθρωποι σαν εσένα μένουν για πάντα ζωντανοί.