Διάβασα με έκπληξη μια ανάρτηση για τον αποφυλακισμένο άνθρωπο που ήρθε στη Λάρισα και δεν έβρισκε πού να μείνει.
Αυτή η εικόνα δεν είναι η πόλη μας. Δεν είναι η Λάρισα που θέλουμε να είμαστε.
Η πόλη μας είχε Υπνωτήριο Αστέγων
Είχε —και έχει— Ξενώνα Φιλοξενίας γυναικών και σύγχρονο κεντρικό μαγειρείο για το κοινωνικό συσσίτιο.
Ήταν από τις πρώτες πόλεις που εντάχθηκαν στο πρόγραμμα «Στέγαση και Εργασία». Λειτούργησε το πρόγραμμα ΕΣΤΙΑ και τη συνέχειά του το πρόγραμμα ΚΑΛΥΨΗ για νέα ζευγάρια.
Όλα αυτά με τη στήριξη του εξαιρετικού προσωπικού των κοινωνικών υπηρεσιών που σε όλες τις κρίσεις της πόλης δημιούργησε δίκτυα προστασίας και επανένταξης.
Και τώρα μαθαίνουμε ότι το υπνωτήριο δεν λειτουργεί.
Ότι δεν υπάρχει χώρος φιλοξενίας ούτε προτάθηκε κάποια άλλη λύση για ανθρώπους που χρειάζονται απλώς ένα κρεβάτι και ένα πιάτο φαγητό.
Η έλλειψη “φύλακα” δεν μπορεί να είναι λόγος για να κοιμάται κάποιος στο δρόμο.
Χαίρομαι βαθιά που συμπολίτες κινητοποιήθηκαν και έδωσαν λύση.
Η ανταπόκριση αυτή δείχνει ότι η ανθρωπιά υπάρχει.
Όμως μια πόλη δεν μπορεί να βασίζεται μόνο στους καλούς ανθρώπους.
Χρειάζεται σχέδιο, συνέχεια και πολιτική βούληση.
Η αλληλεγγύη δεν είναι συγκυρία·
είναι ευθύνη όλων μας.
Και η Δημοτική Αρχή οφείλει απαντήσεις.
Από τη σελ. f/b του Δημήτρη Δεληγιάννη, Επικεφαλής Δημοτικής Ομάδας Συμπαράταξη Λαρισαίων
